Zacznę od kilku cytatów z książki
„Większość dobrych ogrodników strzeże swoich ogrodów i uważa, żeby nie dostały się tam żadne śmieci. Popatrz jednak ile najróżniejszych trujących odpadków wrzuca większość ludzi do żyznego ogrodu swojego umysłu. I to codziennie. Zmartwienia i lęki, rozpamiętywanie przeszłości, niepokój o p[przyszłość i wszystkie te zmyślone, niczym nieuzasadnione obawy, które wprowadzają chaos i rujnują twój wewnętrzny świat”
„Wygląda na to że zmusiłem cię abyś pomyślał o własnym życiu – domyślił się Julian. Zacznij dla odmiany myśleć o swoich marzeniach, tak jak wtedy, kiedy byłeś dzieckiem”
„(..) Nie bój się odkurzyć swoich marzeń John. Zacznij na nowo kochać życie i cenić jego możliwości. Obudź się i otwórz na możliwości własnego umysłu. Gdy to zrobisz wszechświat stanie się twoim sojusznikiem”
„Strach sprawia, że bezcenna energia ucieka tak jak powietrze z dętki. Wkrótce nie zostaje ani odrobina energii. Cała kreatywność, optymizm i motywacja wyciekają, pozostawiając tylko zmęczenie”
„Ludzie trawią całe życie na snach o szczęściu, o radości życia i wszechogarniającej ich pasji. Jednak nie dostrzegają, jakie to ważne, by poświecić choćby 10 minut raz w miesiącu na wypisanie swoich celów i przemyślenie sensu swojego życia, swojej dharmy”
Już prawie nic więcej nie trzeba pisać. Historia wziętego adwokata, który w gonitwie dnia i pracy dostaje zawału serca. I wtedy wszystko się zmienia. Znacie takich ludzi? Pewnie znacie. Zawsze mnie zastanawia, że trzeba dojść do ściany, aby zareagować i zmienić swoje życie. Że musi to być udar, zawał, wypadek.
A może można chwile wcześniej? Może można zacząć sięgać po siebie, po swoje marzenia, po miłość, zanim wylądujemy jedną nogą po drugiej stronie?