Odsamotnienie. Słowo użyte w książce „Przędza” przez Natalię de Barbaro.
Odsamotnienie. Zapadło we mnie i rozwija się , pracuje, rozplata w środku pozwalając mi je czuć, smakować, doświadczać i zastanawiać się co dokładnie znaczy dla mnie.
Wielokrotnie doświadczałam samotności i osamotnienia. Czasem przez własne wybory jednak częściej jakoś tak się działo. Znam osamotnienie jako dziecko, jako nastolatka, dziewczyna, młoda kobieta i dojrzała osoba. Dobrze znane uczucie. Oswojone niestety albo może stety. Nauczyłam się żyć z moim osamotnieniem. Ostatnio, ktoś kto dopiero poznawał moją historię, opowiadaną z perspektywy dojrzałego, doświadczonego i świadomego człowieka powiedział ze smutkiem, że większość mojego życia to samotność. Mimo dzieci, mimo związków, przyjaciół i wielu dobrych ludzi wkoło. Bo samotność to pewien stan dla mnie. Potrzebuję bardzo zawierzyć i czuć się bezpiecznie, aby nie chronić się w środku siebie i pozwolić się komuś zbliżyć. Zbliżyć czyli pozwolić nie być tak samotnym. Nie na chwilę tylko na dłużej. Żeby poczuć to w środku
Odsamotnienie…. Pozwolić komuś zaopiekować się moimi emocjami. Rozlecieć się, poddać, oddać na chwilę, poczuć bezpiecznie, nie bać, nie być samemu, nie być samotnym, nie być osamotnionym. Uwierzyć.
